लघुकथा - राम्रो
बालकृष्ण गजुरेल
"सुनेको हो! लाउने लुगा फाटो हाल्नुस् है । के पर्छ के पर्दैन । दुइ चार जोर लुगा हाल्नुस् । म अामालाई खाना पस्कन्छु । " चमेली बोलिन् भान्छाबाट । "हुन्छ-हुन्छ म कपडा हाल्छु , तिमी छिटो गरेर निस्क ।" रामेशले जवाफ दियो । रामेशलाई हतार थियो । उसले दुइटा टिसर्ट र प्यान्ट हाल्यो । एउटा सट हाल्यो । ऐनाको अगाडि बसेर कपाल मिलायो । "ह्या ! जति हेरे पनि म रामेश नै हुँ । ब्यक्तित्व सुन्दर भयो भने भैहाल्छ नि !" उसले अाफैँलाई शान्त्वना दियो । ब्याग बोकेर ...गाउँ जान निस्क्यो । चमेली पनि नभन्दै अाइपुगिन् ।
दुवै गाउँ जानलाई अाफ्नो गाडीमा बसे । पैसा कमाइ राम्रै थियो । रोजी छाडी बजारमा अाएका कपडा किनि नै रहन्थे । फेसन-फेसनका पहिरनले दराज खचाखच थियो । तीन घण्टाको यात्रामा हेलम्बु पुगे । गाडी साथीको सटरमा राखेर घरतर्फ बढे । बिहेको कारण घरभरि पाहुना थिए । "हेर लाज पचेको नखर्मौली अाधा फरक जस्तो लगाएर घरमा अाएकि । कस्तो लाज घिन हराएकि ? इज्जत भन्ने चिज पनि छैन ।" माख्लाघरे अामोइ जङ्घिन् । खत्रिनि जेठि पनि कसार बटार्दै कानेखुशि गर्दै भनिन् - "होइन देश अनुसारको भेष गर्न नजानेकि अाइमाइ रहिछ । गाउँका भलाद्मी सासू शशुराको अगाडि ठाउँ अनुुसारको लुगा लगाउनु पो फेसन । के जाती स्कट लगाएर नाइटो र तिघ्रा देखाउँदै अाएर अाफुलाई धनी देखाएकि होलि " । रामेश वाक्क न बक्क भो । उसले श्रीमतीको पहिरनमा ध्यान नै दिएको थिएन । कुरा काट्नेको कुरा नसुनेको जसरि अामाबालाई ढोगिदियो । कोसेली अामाको हातमा दियो ।
टुसुक्क के बसेको थियो । चमेलीले मुख चुच्चो पारेर सेल्फि खिचि्दै थि नन्दसँग। स्कटले तिघ्रा भन्दा तल छोपेका थिएनन् । टि सर्टले अाधा शरीर मात्र छोपेको थियो । " बूढो मेरो ड्रेस कस्तो छ?" चमेलीले सोधी । पाहुना पाछा सबै खितितिति मुख छोपेर हाँसे । रामेश वाक्क न बक्क भो । अाफ्नो श्रीमती त्यत्रो मान्छेको अगाडि के भन्नु , अफसोच ! "अँ राम्रो देखिएकि छेउ त्यो ड्रेसमा ।" छाती गह्रुंगो बनाएर रामेश बोल्यो । रामेश पसिनै पसिना भयो । ठाउँ अनुसार लुगा नलाइदिएकोले उ चिन्तित भयो ।
No comments:
Post a Comment